Papa...

Mijn hand leek zo ontzettend klein
In die grote hand van jou
Maar wat voelde ik me beschermd
Veilig en vertrouwd

Je was trots en liet me weten
Dat ik mocht wezen wie ik was
Ook al was iedereen anders
Op mijn school en in mijn klas

Je liet me steeds weer lachen
Door een mop of door een grap
Mannen blijven altijd kinderen
Zo ook mijn allerliefste pap

Terwijl ik langzaam groter werd
Bleef jij met mij begaan
Het kostte je een beetje moeite
Dat ik op eigen benen ben gaan staan

Maar je gaf me ondersteuning
En hielp me mee op weg
Die ik als uniek mensenkind
In dit leven af moet leggen

Pap, wat mis ik je ontzettend
Jouw afwezigheid doet zo’n pijn
De prachtige fijne herinneringen
Zullen in mijn hart te vinden zijn

Bron: http://www.troostgeschenk.nl/

Loslaten...

Mijn dochter van 10 kwam laatst in tranen thuis, vriendinnen gedoe rondom St Maarten.
Ze had afgesproken om dit jaar voor het eerst samen met 2 vriendinnetjes te gaan lopen..zonder mama's.
Dat was al even een slik-momentje voor deze mama. Maar goed, je moet je kinderen loslaten he.
Dus dapper zeg ik tegen dochterlief dat ik dat heel leuk vind voor haar en druk haar op het hart dat ze vooral bij elkaar moeten blijven.
Maar er was nog een ander klasgenootje dat zich tussen het drietal wurmde en mee wilde lopen, geen probleem zou je denken.
Ware het niet dat dit meiske mijn dochter er niet bij wilde hebben, want die 2 liggen elkaar niet zo.
Dikke tranen bij mijn dochter, dikke tranen bij de andere 2 vriendinnetjes en de derde stond er grijnzend bij te kijken.
Niet leuk natuurlijk, maar na wat over en weer gebel tussen ons mama's zijn we toch tot een oplossing gekomen waar iedereen zich in kon vinden.
Ze gingen met z'n vieren lopen...halleluja!
Dochterlief kroop toen op een gegeven moment bij me op schoot, vleidde haar hoofdje in mijn nek en fluisterde:" mama, ik wilde maar dat ik nog klein was, toen was het allemaal veel makkelijker..."
Op dat moment brak mijn weke moederhart en ik kon haar alleen maar gelijk geven....
Was je nog maar lekker klein, lief meisje, dan nam ik je in mijn armen en beschermde je tegen de boze grote buitenwereld.
Loslaten is zo moeilijk....

Liefs Heidy

Fantasie

Fantasie is een vorm van weigeren.
Je weigert om je te beperken tot
maar één manier van kijken...

Fantasie is niets anders
 dan de feiten onder ogen zien,
maar dan wel alle feiten tegelijk

Fantasie is begrijpen dat alles
bestaat uit alles -en dat daarom
op ieder gegeven moment...

één enkele gedroomde wereld
zich kan ontpoppen als een vlinder
tot alomvattende werkelijkheid...

In mijn fantasie fladderen de
vlinders er lustig op los...

Ik zou niet anders willen en
kunnen...

Liefs Heidy

Hoe komt het toch?

Hoe komt het toch dat ik iedere keer weer die negatieve gedachten toelaat in mijn hoofd?
Hoe komt het toch dat ik me het ene moment zo goed voel, het gevoel dat ik de hele wereld aankan om vervolgens weer keihard naar beneden getrapt te worden door mijn eigen negatieve gedachten?
Hoe komt het toch dat ik zo sterk ben in het heetst van de strijd om die klap pas veel later te krijgen als ik het niet meer verwacht? Die man met de hamer stond me op te wachten..ik zag hem weer niet aankomen..die genadeloze harde knal..BAM! Down girl! Deal with it baby! What were you thinking? Zucht...

Liefs Heidy

Engeltjes...

Engeltjes...

Dit stukje is voor mijn verloren kindjes

Niet veel mensen weten dit maar ik heb 2x een miskraam gehad.

Op het moment dat ik wist dat ik zwanger was van m'n eerste en m'n derde kindje

maakte ik al plannen voor deze kindjes.

Het zou een geweldig leven krijgen, daar zou ik voor zorgen

Ik zou hen alles geven wat in mijn vermogen lag,

mijn hart behoorde toe aan deze kindjes...

Ik hield al onvoorwaardelijk van deze kindjes...

En dan wordt het je abrupt ontnomen, zomaar..pats, boem, weg!

“Foutje van de natuur” en “het was nog maar zo pril” of de allerergste “het was nog niks

“

Zomaar wat uitspraken die je ongevraagd te horen krijgt, die je raken tot in het diepst van je ziel.

Je kan er niks mee...het doet je alleen maar nog meer verdriet.

Deze kindjes zullen altijd deel uitmaken van mij, ze horen bij mij.

Dit gedicht kwam ik ergens tegen en verwoord precies hoe het voelt...

“Wij weten het niet, wij zullen het nooit begrijpen
waarom een mensenleven wordt bekort.
Waarom de ene bloem tot vrucht mag rijpen
de ander reeds in de knop verdort.”

Liefs Heidy

Vriendschap is een rare vogel

Vriendschap is een rare vogel....
die onverhoopt komt aangevlogen, zonder dat je hem verwacht.......
en hij zingt helemaal gratis voor niets zijn lied.
En je staat er ademloos bij te kijken - niet gelovend wat je overkomt.
Maakt je blij
Maakt je kwetsbaar
Maakt je gelukkig
Maakt je triest
Groeit
Doet je jezelf bevragen.
Laat je nadenken
Afbakenen
Leert je beter te kijken.
Geeft je vertrouwen
Leert je zelfvertrouwen
beetje bij beetje
Maakt je weer levend.
Dankjewel lieve vrienden...


Liefs Heidy 

 

Ik mis je...

Je hebt me zachtjes bij de hand genomen
en licht in mijn ogen geblazen

Met zeven woorden
en zeven tranen
zijn rozentuinen open gebloeid

En bij ieder wankel bruggetje
of scherpe struikelsteen weet ik
dat jij er bent en me
zachtjes bij de hand zult nemen

zonder woorden
fluisterend dat
jij mijn vader bent

Ik mis je papa...

Liefs Heidy

Hoe gaat het met je?

"Hoe gaat het met je?" die vraag stellen we elkaar vaak. En het antwoord is wederom vaak "Goed"
Omdat dat het makkelijkste antwoord is en omdat 'men' dat ook wel een beetje verwacht?
Maar hoe gaat het eigenlijk echt met je? Waarom verteld niemand je gewoon hoe het het écht met je gaat? Te moeilijk? Geen tijd om te luisteren? Geen zin in gedoe?
Ik maak me daar ook maar al te vaak schuldig aan en achteraf denk ik..tja..hoe gaat het eigenlijk met me?
Dat is nog verdomd moeilijk te omschrijven...
Hoe gaat het met me, hoe voel ik me?
Ik zal het proberen te omschrijven hoe ik me voel...
Ik voel me gelukkig, ongelukkig, blij, verdrietig, ongerust, bezorgd, soms onbezorgd, geliefd, verliefd, wanhopig, woedend en af en toe heel eenzaam...
En bovenal voel ik me nu moe, moe van alles, moe het constante gevecht wat ik aan het voeren ben, moe van alle zorgen, moe van alle onzekerheden...
Een goede vriend vertelde laatst, sommige mensen worden door het leven gedragen en sommige mensen worden door het leven geschopt...please..stop the kicking! 
Ik ben zo moe...

Liefs Heidy

Op...

Hoewel de vooruitzichten weer een stuk beter zijn is de koek op, ik heb er even genoeg van.
Het is teveel geweest, mijn bordje is nu te vol. De emmer is aan het overlopen en zo kan ik nog wel met wat cliche's blijven gooien.
Ik ben nu bezig deze emmer beetje bij beetje te legen, dat doe ik door mijn emotie's in mijn schilderijen te leggen. Dat doe ik door mijn hardloopschoenen aan te trekken en lekker een rondje te gaan hardlopen.
Het komt allemaal wel weer goed, maar het is nu op...
Het is nu Heidy tijd...

Liefs Heidy

Zorgen

Moeder zijn is een prachtig geschenk waar ik al meer dan 13 jaar met volle teugen van geniet.
De onvoorwaardelijke liefde voor je kinderen is iets unieks.
Maar dan..als je kind ziek wordt en de doktoren staan voor een raadsel..
Je ziet je kind iedere dag zieker en zwakker worden, je staat er machteloos bij...
Hij heeft zelfs de kracht niet meer om wat tandpasta uit de tube te krijgen....dan breekt je moederhart in duizend stukjes.
De antibiotica kuur die maar niet aanslaat, de koorts die torenhoog blijft.
Nu is er dan eindelijk duidelijkheid, hij blijkt een fikse longontsteking te hebben.
Is gestart met een andere antibiotica kuur die meteen zal moeten werken.
Ik hoop met heel mijn hart dat mijn lieve stoere knul snel weer opknapt en mij weer zal plagen met zijn heerlijke puberstreken.
Deze zorgen, daar is mijn moederhart niet tegen bestand...

Liefs Heidy

Ijzig kalm...

In navolging van mijn vorige blog, nu het resultaat van deze oneerlijke mensen. Ik vind dat ze de naam 'mensen' niet eens verdienen, maar zo noemen we ze nu eenmaal dus zal ik me daar netjes aan houden.

Hoe kan het dat mensen keer op keer wegkomen met hun criminele activiteiten? Ik zal nu nog geen namen noemen, maar als ik Google op hun namen dan vliegen de fraude en oplichting-zaken me om de oren.

En nu zijn we zelf slachtoffer geworden van deze monsters..sorry, ik kan het niet anders noemen.

Wij niet alleen, nog 18 gezinnen zijn hier de dupe van.

Ik heb verschillende stadia doorlopen, van ongeloof naar woede naar verdriet...

En nu....nu ben ik ijzig kalm...

Dat is in mijn geval een hele gevaarlijke fase van gemoedstoestand...don't mess with me

Het is voor deze monsters te hopen dat ik ze nooit tegenkom...ik ben levensgevaarlijk momenteel...

Ondertussen blijven we afwachten, hopen en duimen dat alles nog goed gaat komen...

Gelukkig zijn er ook heel veel lieve mensen in ons leven, mensen die hun gewicht in goud waard zijn.

Die mensen koester ik, hebben een plekje in mijn hart, een heel speciaal plekje...

Hopelijk kan ik de volgende keer wat vrolijker bloggen...

Liefs Heidy

Oneerlijk

Met deze vraag worstel ik al mijn hele leven, waarom zijn er toch zoveel oneerlijke mensen op de wereld? Wat heb je eraan? Ze bereiken niks dan ellende met al hun oneerlijkheid, veroorzaken veel pijn en verdriet.
En waarom sluipen deze oneerlijke mensen iedere keer toch ongemerkt weer in ons leven?

Is er niet een filter te verkrijgen tegen oneerlijke mensen? Een soort Oneerlijkheidsscanner, die iedereen zal moeten doorstaan! Bij het minste teken van oneerlijkheid gaat er dan een alarm af en slaat het apparaat rood uit...WARNING!

Ik vind het een goed plan, dat zou ons zoveel ellende en verdriet besparen. Kost haast niets!
Helaas zal ik toch op mijn intuïtie moeten vertrouwen, wat me af en toe toch danig in de steek laat.
Ik zal dan ook wel mijn verdere leven met deze vraag blijven worstelen...

Liefs Heidy